Alveg rétt við vorum leiðinni heim...
fyrir um það bil mánuði síðan!
Við komumst semsagt á leiðarenda og vorum ekki lengi að komast í íslenska taktinn sem er ívið hraðari en sá spænski ;)
Áður en við lögðum af stað úr löðrandi hitanum var ég (og við bæði) búin að vera svo sjúklega stressuð yfir öllu og engu. Pakka niður,taka til, senda kassa, gera allt sem við ætluðum okkur að gera en höfðum ekki ennþá gert, skrifa lista..svo marga lista, hlaupa í hringi og svitna miiikið.
Hvernig áttum við að koma öllu draslinu okkar heim? Sérstaklega þar sem ég hélt áfram að troða í töskurnar nauðsynjum ásamt bráðnauðsynlegum óþarfa, þar til saumarnir á þeim voru við það að trosna í sundur og ég þurfti að setjast ofan á hverja og eina á meðan ég renndi eins varlega (eða ekki ) og ég gat.
Þegar við komum á flugvöllinn fannst mér við vera með áberandi mestan farangur af öllum í röðinni. Þar voru einna helst spánverjar á leið í bakpokaferðalög og ungar íslenskar stúlkur sem klæddust eins og þær væru á leiðinni til spánar en ekki þaðan..hver kannast ekki við það að vilja sýna aðeins afrakstur alls sólbaðserfiðisins. Þetta var samt um nótt svo fáir sáu þessar berleggja brúnu dömur...eða jú ég sá þær og ég get vottað fyrir að þær voru mjög svo brúnar og sællegar. Salka trúði mér ekki einu sinni þegar ég sagði henni að þær væru íslenskar og mátti til með að sannreyna það með því að spjalla aðeins við þær ;)
Við biðum í röðinni með öndina í hálsinum og reyndum að greina það á útliti "tékkinn" dömunnar hvort hún væri grimm eða góð. Við giskuðum á grimm og ég undirbjó ræðu okkur til varnar í huganum og var tilbúin með tárin í augunum...eeeen þurfti ekki þar sem hún hleypti okkur í gegn með öll okkar 90 kíló (máttum vera með 60)..fyrir utan handfarangurinn sem fór einnig laaangt út fyrir öll velsæmismörk. Góða góða konan var ekkert grimm,bara góð og ég sem hef alltaf talið mig afbragðs góðan mannþekkjara.
Vörðurinn sem sá um að gegnumlýsa töskurnar var hinsvegar pínu grimmur. Hann fussaði og sveiaði þegar ég renndi "handtöskunni" með saumavélinni í gegn, sagðist ekkert sjá og skipaði mér að rífa allt upp úr töskunni. Það var ekkert grín að tetrisa öllu aftur á sinn stað.
Flugferðin var síðan sú allra himneskasta sem ég hef reynt sem tveggja barna móðir..semsagt steinsofandi börn og ég borðaði, las og svaf smá. Spa, ó já!
Foreldrar Bjarka voru svo dásamleg að sækja okkur og það dugðu ekki færri en 2 bílar til að ferja okkur í mömmu hús sem við munum kalla heimili okkar fyrst um sinn, þar sem við erum heimilislaus eins og er ;)
Það var yndislegt að koma heim til mömmu sem hafði verið á haus að gera allt svo fínt og huggulegt eins og henni einni er lagið. Ég þakkaði samt fyrir að við hefðum ekki átt flug heim viku seinna því hún hefði verið vís til þess að eyða hinni vikunni af fríinu sínu í að snurfusa en frekar. Þegar við loks lögðumst á koddann eftir ferðalagið var það eins og að svífa um á dúnmjúku skýi. Mamma hafði viðrað sængurnar í nokkra daga ef ég þekki hana rétt, sett svo ilmandi hreint, nýstraujað og skjannahvítt sængurver á (já þetta er svona lýsingarorðasaga;). Það er varla hægt að lýsa því þvílík sæla það er að leggjast í slíkan munað. Svona kalt og ferskt loft í kring og liggjandi með hlýja dúnsæng upp að eyrum, ólíkt því að liggja löðrandi sveittur með ekkert ofan á sér og velta fyrir sér hvernig best sé að klæða sig sem minnst án þess að vera ósæmilegur..af því að það eru gestir.
Við vorum ekki lengi að komast inn í hinn alíslenska hressleika og öllu sem honum fylgir.
2 dögum eftir heimkomu vorum við bæði komin í vinnu og börnin byrjuð í aðlögun í leikskólanum..Salka þurfti að vísu enga aðlögun enda í gamli leikskólinn hennar sem hún hjálpaði litla bróður að kynnast. Aðlögunin gekk vonum framar og það er augljóst að drengurinn var í miklum spreng að hitta önnur börn. Hann er líka frekar leikskólavænn þar sem hann elskar að borða og vera úti. Það þurfti kannski helst að gera honum grein fyrir því að í sameiginlegu söngstundinni þá voru ekkert endilega allir að horfa á hann og hans atriði. Leikskólastjórinn hafði einmitt á orði hversu ólík þessi systkini eru í háttum. Salka hefði aldrei vakið athygli á sér með gauragangi en Funa er svo slétt sama hverjir eru að horfa og því fleiri því betra. Henni finnst matur ekkert spes en honum finnst matur alveg SPES o.s.frv.
Við tókum svo skyndiákvörðun um að Salka skyldi byrja í Ísaksskóla..bara si svona. Margir vinir hennar voru hættir í leikskólanum og við fréttum að ísaksskóli hefði bætt við bekk, sóttum um og fengum símtal daginn eftir. Vikuna á eftir var hún orðin skólastelpa.
Mér finnst við búin að vera ótrúlega lengi og gert svo margt á þessum mánuði síðan við komum.
Ég hef líka verið ótrúlega meyr á þessum tíma og oft staðið mig að því að geta ekki blikkað augunum því þá mundu tárin byrja að leka niður kinnarnar. Sko gleðitár...eða kannski svona tilfinningatár. Þið munduð áreiðanlega gubba ef ég færi nánar í atvikin sem orsökuðu þessa tilfinningavellu.
Ég fæ það stundum á tilfinninguna að ég hafi ekkert farið.
