Fyrst brauð...

Þegar ég var lítil þá óskaði ég mér stundum að eftirréttir og nammi væri matur en matur væri nammi..þá væri miklu betra að borða og ég gæti alveg sleppt að fá mér eftirrétt. Ég vildi ekki skipta í dag, nema stundum þegar ég nenni ekki að fá mér mat að borða en langar kanski alveg í köku. Mér var alltaf kennt að borða brauð fyrst og svo að fá sér köku, geyma það besta þar til síðast. Eins og margt annað hefur þessi "speki" fylgt mér alla tíð síðan ,þó svo að ég hafi alltaf verið ákveðin í því að þegar ég yrði fullorðin þá myndi ég sko gera það sem mér sýndist matarlega séð (ég var nefninlega gikkur í gamla daga). Það er samt ótrúlegt hvað maður er lítið flippaður að þessu leyti og fer samviskusamlega eftir þessu..nema stundum þegar ég held því staðfastlega fram að súkkulaði sé matur. .

Á föstudaginn sóttum við Sölku sem hafði verið í dýragarðinum allan daginn með skólanum. Okkur fannst tilvalinn hugmynd að fá okkur gönguferð og skella okkur svo aðeins á kaffihús svona rétt fyrir kvöldmatarleytið (á íslenskum mælikvarða ekki spænskum). Ekki nóg með það heldur pöntuðum við okkur kakó og crepes með rjóma og súkkulaði..brauð?Neibb ekkert brauð. Að kaffihúsaferðinni lokinni fórum við á markaðinn og keyptum okkur sushi í eftirmat.Þegar heim var komið fengu börnin restina af pulsunum sem við höfðum fryst svo samviskusamlega frá Íslandi. Við Bjarki borðuðum svo sushi og sötruðum hvítvín á spænskum matartíma.

Ég vona að ég hafi ekki spillt börnunum fyrir lífstíð og komið í veg fyrir að þau temdu sér góðar matarvenjur. Salka er einmitt orðin svo samviskusöm að þessu leyti...hún á eflaust eftir að heyra rödd móður sinnar óma í hausnum á sér það sem eftir er: "Salka fyrst brauð svo köku" en vonandi ekki "fyrst köku og svo pulsu". Þá er kanski bara betra að fá sér köku fyrst.

Þegar Salka var lasinn um daginn sannfærðum við hana um að það væri best að vera heima og jafna sig (á meðan gestirnir fóru í dýragarð,sædýrasafn og fleira stuð) með þeim orðum að við værum öll á leið í tívolígarðinn...þegar henni batnaði. Flensuferlið tók lengri tíma en við ætluðum okkur og gestirnir voru farnir þegar við vorum öll kominn í góðann gír. Við ætluðum samt ekki að svíkja loforðið og ákváðum því að láta verða af því að fara í tívolíið á laugardaginn síðasta. Við Salka keyptum okkur miða sem gilti í í öll tækinn á meðan feðgar gerðu sér að góðu að horfa á okkur í salíbununum. Það er skemmst frá því að segja að við skemmtum okkur ótrúlega vel og það kom mér mest á óvart hvað Salka var til í að fara í parísarhjólið með mér. Ég var svolítið kvíðin að hún yrði hrædd svona hátt uppi, minnug þess þegar ég pissaði næstum á mig úr hræðslu og hló tryllingslega í geðshræringu fyrstu nokkra hringina í risaparísarhjóli í París. Salka kom mér algjörlega á óvart og hló allan tímann en bara af einskærri gleði en ekki geðshræringu. Ég var svo glöð að ég gleymdi alveg að vera lofthrædd. Við fórum svo saman í fjölmörg tæki auk þess sem Salka fór ein í lest og klessubílana. Funi horfði öfundaraugum á systur sína þegar hann kom auga á okkur í einni hringekjunni en var samt til fyrirmyndar í alla staði. Hann heillaði dömu upp úr skónum í strætó á leiðinni heim þegar hann heilsaði henni margoft upp á spænskan máta, náði augnsambandi, brosti blítt og leit svo stríðnislega undan. Hann er nú þegar búin að græða kanelsnúð í bakaríinu þegar hann heilsaði afgreiðsludömunni hátt og skýrt með bros á vör. Auk þess er hann er duglegur við það út á götu að heilsa fólkinu í tíma og ótíma og fær þá breitt bros að launum og þó það sé ekki eftirmatur þá er það skemmtilegt alveg eins og Funi.

Ég er í óðaönn að flokka myndir sem ég set vonandi inn fljótlega, hvað sem það nú þýðir..fáið ykkur kanski bara köku á meðan.