Hjartsláttartruflanir

Innst inni hefur mig alltaf langað geta drukkið kaffi.
Ilmurinn af nýlöguðu kaffi er eitt það notalegasta sem til er og það er eitthvað svo hugguleg tilhugsun að sötra kaffibolla sem þú veist að gerir eitthvað stórkostlegt fyrir þig, svo ekki sé minnst á unaðslegar lýsingarnar frá kaffidrykkjufólkinu sjálfu. "Ohh það jafnast ekkert á við fyrsta kaffibollann á morgnanna" eða "ég kemst bara ekki í gang fyrr en ég fæ kaffið mitt" (ókei þetta eru krappí lýsingar en ég man bara engar rosalegar núna, þó þær geti alveg verið það) Þær minna svolítið á lýsinguna á fyrstu sígarettunni á morgnanna, sem minnir mig á það að stundum hefur mig bæði langað að reykja og drekka kaffi. Sérstaklega þegar ég var í menntaskóla, á nýjum vinnustað eða er að kynnast nýju fólki þá er nú gott að geta skellt sér út í sígó og blaðra frá sér allt vit og áður en þú veist af áttu nýjan besta vin eða vini. "Hey ég þarf að segja þér ýkt spennó... koddu út í sígó."

Ég hef oft reynt að drekka kaffi og aldrei gengið sérstaklega vel, ég er það mikill smákrakki að ég set bragðið fyrir mig í stað þess að horfa á áhrifin. Einu sinni þegar ég var lítil og sofandi í mömmu og pabba rúmi man ég eftir að hafa vaknað mjög þyrst. Í myrkrinu sá ég móta fyrir glasi á náttborðinu, glasi sem ég tók og þambaði þangað til ég uppgötvaði að þetta var ekki glas heldur ljósblár emaleraður bolli með herbergisheitu mjólkurkaffi....Bðaakk. Brennt barn forðast eldinn (drama) og allar götur síðan hef ég látið mér nægja að drekka allskyns te og reynt að finna mitt kaffi í því. Allar tegundir af grænu tei , hvítt te, rautt te, ávaxta te, róandi, losandi ,fegrandi, nefndu það ég hef smakkað það.

Með árunum (mjög nýlega) hef ég æ oftar staðið mig að því að því að þiggja smá kaffisopa, oftast með eftirmatnum eða kaffinu eins og það er kallað. Það gerir ekkert svakalegt fyrir mig nema kannski finnast ég vera hluti af hópnum. Þegar mamma kom hingað síðast fóru hlutirnir að gerast og ég stóð mig æ oftar að því að þiggja kaffi eins og fullorðin manneskja..af því mamma var svo dugleg að laga það. Þá komst ég líka að því að ég fæ m.a. hjartsláttartruflanir af því að drekka kaffi...sjii mig langar ekki einu sinni að vita hvað gerðist ef ég reykti.

Svo var það einn dag í febrúar þegar vinnufélagi hans Bjarka og fjölskylda hans voru í heimsókn að við dömurnar skelltum okkur í bæinn. Þegar við höfðum skoðað og skrafað dágóða stund, stakk hún Fjóla upp á því að við fengjum okkur frappuchino á Starbucks...hmm hvað er það? spurði ég aðeins hafandi keypt mér nema hvað grænt te af þeirri kaffikeðju. Fjóla :"Hvað er það"?.." uuu það er bara geðveikur kaffidrykkur!" .'Eg : "en ég drekk eiginlega ekki kaffi" Fjóla : treystu mér þú drekkur þetta kaffi" (sorrí Fjóla ef ég fer rangt með mál eða ýki en ég bara ræð ekki við mig + ég man þetta bara svona) svo pantaði hún frappucino de cafe con caramel og svei mér þá alla mína daga.... þetta var himneskt! Ískalt með muldum klökum, milt kaffibragð og rjómi með smá karamellusósu ofan á. Ókei ég geri mér grein fyrir að þetta getur varla talist kaffi,..meira svona sjeik með smá kaffikeim en muuuu hvað hann var góður. Ég mun muna þennan fyrsta frappuchino að eilífu svo góður var hann, svo góður að ég hef miðað alla þá sem komu á eftir við hann. Síðan þetta atvik átti sér stað hef nokkrum sinnum...alltof oft reynt að upplifa þessa sömu sælu aftur. Stundum hef ég komist nálægt því en oft hefur þetta verið eitthvað mis...svona eins og þeir hafi ekki lagt ást og alúð í bollann (plastmálið), drykkurinn þunnur, alltof mikið , alltof lítið kaffibragð eða bara vitlaus pöntun. Stundum er hann svo velheppnaður (þó aldrei eins og sá fyrsti) og þá sest ég í garð með Sölku eða Funa eða báðum og gef þeim smakk af rjómanum á meðan Slaka reynir að sannfæra mig um að hún drekki alveg kaffi og það er gaman.
Ég fæ samt alltaf nettan móral þegar ég versla inn á þessum stað, bæði vegna þess að það er dýrt og mér finnst synd að vera kaupa drykk af amerískri kaffikeðju.... á Spáni. Svipaður mórall og ég fæ þegar ég fer á Mc donalds,borða og ohhh mórall... af því bara það er svoleiðis.

Þess vegna var ég löngu búin að ákveða að það væri ekkert mál að búa til þennan kaffidrykk .Það var samt ekki fyrr en í gær að ég gerði alvöru úr því. Gerði mér sérferð út í búð til að kaupa karamellusósu og rjóma. Lagaði kaffi hellti mjólk , karamellusósu og kaffinu saman ásamt klaka og mixaði saman. Það var reyndar smá kakó líka af því ég bjó til barna "kaffidrykk" í eftirmat fyrir krakkana (kókómalt með fullt af klökum).
Eftirlýkingin gekk vonum framar fyrir utan að karamellusósan hefði mátt vera meira eins og íssósa en ekki eins og flansósa..beibí ,ég veit.Ég vakti bara til 4 í gær.

Hér eftir verður heimalagaður kaffidrykkur á boðstólnum þegar þurfa þykir þó ég verði að láta mér duga að drekka hann bara úti á palli en ekki í garði...tja nema ég finni ráð við því líka.

Erfitt.