Podemos!

Helgin rann ljúflega.

Ströndin bjargaði okkur frá mesta hitamókinu á laugardeginum. Hitastigið þar var fullkomið, smá gola frá sjónum og sjórinn var alveg mátulegur. Salka skiptist á að fara með okkur heillangt út í (með kúta) og sýndi hvað hún gat. Við höfum annars aldrei þurft að hafa eins lítið fyrir krökkunum og þennan dag á ströndinni. Funi var alveg salírólegur og horfði heillengi á sjóinn eins og í hugleiðslu á milli þess sem hann sat hjá okkur, sofnaði fanginu á mér undir handklæði og hvíldi sig í kerrunni. Hann fékkst svo til að busla aðeins í sjónum sem hann var ekki alveg viss um hvað honum átti að finnast um. Allt í einu var hann orðinn að börnunum sem við sjáum stundum, börnum sem sitja sátt við hlið foreldra eða annara í meira en nokkrar sekúndur, jafnvel heila lautarferð og verðum alltaf jafn hissa. Í þetta skipti var komið að okkur að vekja undrun nærstaddra.

Salka lék sér heilmikið við stelpur sem hún hitti, auk þess sem hún dundaði sér sjálf. Ég gæti vanist svona strandarferðum og megi þær verða fleiri.

Við fengum þá afbragðshugmynd að skella okkur í garð á sunnudeginum. Þurftum að vísu að skipta tvisvar um Metro og ganga dágóðan spöl en við ákváðum að það væri vel þess virði af því að þar átti að vera í boði að fara á hestbak og hægt að skella sér í lestarferð um garðinn. Hljómaði vel og við vorum alveg tilbúin að leggja á okkur smá ferðalag fyrir slíka skemmtun. Þegar við komumst loks á áfangastað í steikjandi hita og eftir að hafa stoppað til að borða nesti og dáðst að allskyns fíneríi á leiðinni...komumst við að því að ég hafði misskilið opnunartíma bæði lestarferðarinnar og hestadæmisins ekki 14-17 heldur 11-14 sem er auðvitað mun líklegara..hef ég ekkert lært,hola siesta koma svo vera með á nótunum. Við fundum okkur samt ýmislegt til dundurs á svæðinu sem var líkara skógi...svona eins og við mundum kalla skóg eða svona kannski eins og Öskjuhlíðin, nema bara öðruvísi?

Um kvöldið voru Bjarki og Salka svo límd yfir úrslitaleiknum og Salka lét spurningunum rigna yfir pabba sinn..."af hverju er hann með blóð, hvernig datt hann,var þessi ekki glaður, af hverju er hann svona á svipinn" ???og fleira í þessum dúr. Þegar pabbinn var uppgefinn af öllu spurningaflóðinu og sagðist ekki vita hvers vegna eitthvað atvik hefði átt sér stað, sagði hún í stríðnistón : "Af hverju veistu það ekki?.."þá fæ ég mér bara góðan og stakan pabba sem hagar sér vel og kann sína lexíu..kannski þýskan pabba". Ég gat ekki stillt mig um að spyrja: "Nú af hverju þýskan pabba"? Hún: "því þá get ég talað við hann þýsku og sagt dojong sem þýðir nei og dojjaja sem þýðir já"! Hvað getur maður sagt..hún hélt samt með Spáni ég lofa!

Eftir leikinn brutust svo út brjáluð fagnaðarlæti þegar spánverjar urðu fótboltachampiones..flugeldum var skotið á loft allt í kring, bílflautur ómuðu, fólk hljóp út á svalir eða út í glugga ,klappaði, hrópaði og eða söng af gleði. Skemmtilegast fannst mér samt að fylgjast með fagnaðarlátum fótboltakappanna sjálfra í sjónvarpinu, þar sem þeir knúskysstu íþróttafréttamanninn sem tók viðtal við þá eftir leikinn og komu svo allir hlaupandi úr búningsklefanum á brókinni og létu freyðivíninu rigna yfir hann og hvorn annan. Það var ekki hægt annað en að hrífast með.

Slagorð spánverjanna í keppninni var "podemos" (við getum það) og það virkaði.