"Kjúklingur,þú ert ekki vinur minn"!

Ég hafði ætlað mér að skrifa um eitthvað allt annað..eitthvað skemmtilegt en tiltekinn atburður sem átti sér stað í kvöld gerði þau skrif að engu. Þetta er ekki fallegt svo viðkvæmar sálir snúið annað.

Ég hafði keypt kjúklingabringur sem Bjarki ætlaði að elda í kvöldmat. Ég er mjög hrædd við óeldaðar kjúklingabringur svo ekki sé minnst á heilann kjúkling og finnst þetta mjög svo ógirnilegt (eins og reyndar allt óeldað kjöt)...já,já ég veit auli og ég elda ekkert oft eða eiginlega bara aldrei en nú veit ég afhverju.

Þegar kokkurinn var búin að brasa í matnum og ég búin að gera eitthvað rosalega mikilvægt á meðan, átti ég leið inn í eldhús. Á elhúsborðinu stóð skál með afgangi af jógúrtdressingu sem matmaðurinn hafði útbúið. Ég greip gaffalinn sem stóð í skálinni, stakk honum upp í mig, kjammsaði á og tók út úr mér nokkur ómöluð piparkorn meðan ég spáði í þessu fína bragði.

Það var þá sem Bjarki kom og sagði: Ertu að borða þetta?..ekki borða þetta! Ég alveg: "Ha, nei einmitt þetta var soldið sterkt eða þú veist piparkornin" Hann: "Nei Kolla ég var að marinera kjúklinginn upp úr þessu" (hráa kjúklinginn) Ég: nei,nei,nei,sjitt,sjitt,sjitt (af því ég verð að segja allt þrisvar þegar ég panikka).."hvað á ég að gera"? "Verð ég ekki að reyna að gubba"? Svo hljóp ég inn á bað og reyndi að pína mig til að gubba upp dressingunni en það er ekkert grín að reyna að gubba ef maður þarf þess ekki. Ég sótti vatnsflösku og þambaði örugglega 5 risaglös af vatni í einum rykk og reyndi þangað til svitinn bogaði af mér, tárin láku og ég heyrði suð fyrir eyrunum á mér...já og smá gubb. Þetta gekk svona í dágóða stund þar til ég gafst upp og gat ekki meir.

Fór fram og settist við matarborðið þar sem djöfsi sjálfur var á boðstólnum. Ég var með brjóstsviða og illt í öllu andlitinu, kjálkunum og hálsinum af áreynslunni. Fyrir utan það var ég öll bólgin og þrútin í framan eins og ég hefði grátið í 3 daga samfleytt. Ég var samt svöng og Bjarki bauð mér hrísgrjón og grænmeti á meðan ég lét sem ég sæi ekki sökudólg þessa alls, sem starði á mig í smáum bitum af fatinu við hliðina á mér. Mér fannst ég finna Salmonelluna hreiðra um sig.

Ég fletti svo upp salmonellu á netinu og komst að því að nú væri það eina að gera að bíða, því að einkennin gætu tekið allt frá 6 og upp í 72 klst. að gera vart við sig. Ég panikkaði aftur og hugsaði um allt sem ég þyrfti að gera áður en ég yrði viðbjóðurinn skylli á. Hringdi svo í Lyfju en þar vildi konan meina að maður finni einkennin strax . Ég held ég þurfi að gubba...ég hef engan tíma í þetta , það eru að koma gestir, ég á margt ógert eftir að ég fer heim og, og,og,og ...ég ætla EKKI að eyða síðustu vikunum í að jafna mig eftir salmonellusýkingu. Ég held ég þurfi að gubba.

Nú er bara að bíða og vona það besta...sjit,sjit,sit!!!!!!!!